ایجاز و اطناب در شاهنامه

فردوسی، شاعر حماسه سرای بزرگ جهان و شاهکار بی مانندش شاهنامه از دیرباز مورد توجه و پژوهش پژوهندگان قرار گرفته است. با آنکه درحوزه شاهنامه پژوهی و فردوسی شناسی کارهای ارزنده ی بسیاری صورت گرفته ،اما در حوزه ی بلاغت جای پژوهش های بایسته خالی است. این پژوهش به بررسی اطناب و ایجاز با تاکید بر بخش پهلوانی شاهنامه پرداخته است.برای این منظور منابع متعددی از کتب معانی بررسی گردید و ضمن نشان دادن اختلاف آرای نویسندگان، نظرات آنها نیز نقد و بررسی شد. در بخش ایجاز علاوه بر بیان انواع ایجاز و شیوه های ایجاد آن موارد تازه ای از ایجاز ،در شاهنامه نظیر ایجاز در آرایه ها، براعت استهلال، تصاویر و ایجاز در اطناب و .... یافت شد.در بخش اطناب نیز انواع اطناب و معانی ضمنی آن و موارد کاربرد اطناب با ذکر شواهد بیان شده است.